Si Soma Mei Sheng Frazier ay isang East Coast Native na naninirahan sa San Francisco Bay Area, kung saan siya ay kasalukuyang nagsisilbi bilang 2017 San Francisco Library Laureate at huling hukom ng Tom Howard/Margaret Reid Poetry Contest.

Ang anak na babae ng isang Chinese na ina at isang Texan na ama, siya ay pinalaki sa isang biracial household sa rural New Hampshire. Mula sa murang edad, natagpuan ni Soma ang pamayanan at aliw sa panitikan. Sa edad na 18, lumipat siya sa California upang pumasok sa Pomona College.

Ang kanyang award winning na fiction chapbook, Salve (Nomadic Press) at Collateral Damage: A Triptych (RopeWalk Press), ay umani ng papuri mula kay Nikki Giovanni, Daniel Handler/Lemony Snicket, Antonya Nelson, Sarah Shun-lien Bynum, Molly Giles, Michelle Tea at iba pa. Ang pagsulat ni Frazier ay inilagay sa mga patimpalak sa panitikan na inaalok ng HBO, Zoetrope: All-Story, ang Mississippi Review at higit pa. Available ang kamakailang trabaho sa Glimmer Train, issue 96, at ZYZZYVA, issue 106. Mahahanap mo ang kanyang fiction at tula online sa Eclectica Magazine, Carve Magazine, Eleven Eleven, Kore Press at A Rude Awakening archive ng KPFA 94.1 FM – o basahin ang kanyang mga panayam kasama ang CBS, SF Weekly at Women's Quarterly Conversation. Siya ay nasa trabaho sa isang nobela at isang screenplay. Si Frazier ay Chair of English and the Humanities sa Cogswell College, at Founding Editor ng COG: isang multimedia publication na pinapatakbo niya kasama ng isang all-undergraduate na staff ng estudyante sa Cogswell.

Ang iyong trabaho bilang isang may-akda - Ano ito? Ano ang iyong mga responsibilidad?

Ang aking mga responsibilidad ay sa aking sarili - iyon ang magandang bahagi, ngunit din ang nakakatakot na bahagi. Ngunit ito ay masaya, magsulat ay masaya, at gagawin ko ito kahit na ako ay nai-publish o hindi. Wala akong "boss" na pigura sa tradisyonal na kahulugan. Ang Bay Area ay may napakasigla at aktibong pamayanang pampanitikan, gayunpaman: Mayroon akong access sa mga mahuhusay na tao na komportable akong makipag-usap tungkol sa pagsusulat, gaya nina Daniel Handler (Lemony Snicket) at Arisa White. Mula sa mga taong tulad nila hanggang sa iba pang umuusbong na mga manunulat, lahat ng nakilala ko ay super-collaborative. Narinig ko na maaari itong maging 'cutthroat' sa industriyang ito, ngunit nalaman kong naaangkop ito sa mga ahente kaysa sa amin na mga manunulat.

Ang iyong mga aklat – Maaari mo bang sabihin sa amin ang higit pa tungkol sa Collateral Damage at Salve?

Ang mga manipis na volume na ito ay naglalaman ng mga maikling kwentong isinulat ko upang manatiling matino habang kinukumpleto ang aking novel-in-progress. Nagsimula ang Collateral Damage bilang tatlong kwentong napakasarap ng pakiramdam ko. Ngunit nagkaroon ng aberya sa produksyon – ang pagtatapos ng unang kuwento ay inalis sa aklat... Malamang na iniisip ng mga tao na masama ako sa pagtatapos ng mga kuwento? (tumawa). Ang Salve ay nai-publish nang walang sagabal. Upang matiyak ang kalidad sa parehong mga libro, pumili ako ng mga kuwento na unang nai-publish sa ibang lugar; 'nasuri,' kung sabihin, ng mga itinatag na literary journal kabilang ang ZYZZYVA at Glimmer Train.

Sabihin sa amin ang higit pa tungkol sa iyong sarili. Maaari mo bang sabihin sa akin ang tungkol sa iyong kuwento?

Lumaki ako sa East Coast, sa kanayunan ng New Hampshire kung saan ang dalawa kong palayaw ay Chunk, na 200 pounds sa 12 taong gulang, at Chink, na maliwanag. Intsik ang nanay ko, at lumaki siyang bali-bali ang leeg ng manok. Ang tatay ko, sa kaibahan, ay mula sa Texas – kaya sa edad na apat, natuto akong mag-shoot at gumamit ng chopsticks. Gagamitin ko ang mga libro bilang pagtakas upang makapasok sa aking isipan at sa aking kapaligiran. Tumakas ako sa Pomona College sa edad na 18, pagkatapos ay lumipat sa Bay Area pagkatapos ng graduation. Nandito na ako noon pa man.

Sabihin sa amin ang tungkol sa iyong paglalakbay kung paano ka naging isang may-akda?

Nagsimula akong magsulat noong ikalawang baitang. Sumulat ako ng isang napakaikling libro at sumali dito sa isang paligsahan sa paaralan. Nanalo ako sa pangalawang pwesto at ang aking matalik na kaibigan na si Molly ang unang nanalo. Ang punong-guro, na hinahangaan ng lahat, ay nagbasa ng aming mga libro nang malakas sa isang pagpupulong – at hindi ako sigurado kung siya ay isang theater major sa kolehiyo, o ano (laughs) ngunit nang makarating siya sa dulo ng aking kuwento, siya ay umiyak. Naaalala ko pa rin ang pag-iisip: 'Ganito kung paano maabot ang mga tao.' At naaalala ko rin ang bagong pakiramdam ng pagiging bihasa sa isang bagay. Sa palagay ko ang pagiging nasa 2nd place ay naging mas mahusay akong may-akda dahil naisip ko na "Teka, bakit siya nanalo?" Kaya iyon ang nagtulak sa akin na mag-improve.

Lumaki ka, may mga bagay ka bang ginawa na nagpahiwatig na ikaw ay uunlad sa karerang ito?

Yes: my general nerdiness (laughs). Nahilig ako sa mga libro. Ang aking mga kaibigan ay nanonood ng mga palabas sa TV at ako ay nakaupo lang doon nang tahimik, iniisip na 'ito ay masayang-maingay' sa mga sandali, ngunit hindi sa panlabas na pagtawa - dahil sa oras na iyon, nasanay na ako sa indibidwal na karanasan ng libro. Ngayon, kapag pumupunta ako sa mga pelikula, pumipili ako ng mga sinehan kung saan lahat ay sumisigaw sa screen. Sa isip ko, ang panonood ng mga pelikula ay isang aktibidad ng grupo, samantalang ang mga libro ay nagbibigay ng nag-iisang access sa mga communal na imahe at ideya. Nahihiya ako – kaya para sa akin ang pagtatrabaho sa pahina, sa halip na entablado, ay palaging may apela.

Maraming kabataang manunulat ang nararamdaman na mahirap isalin ang mga kuwento sa kanilang mga ulo sa pagsulat. Maaari mo bang sabihin sa amin ang tungkol sa proseso kung paano mo isinasalin ang iyong mga kuwento mula sa isip patungo sa papel?

Ito ay isang masakit na proseso noon. Mula nang magsimula akong magsulat, naging mas madali at mas madaling maglatag ng unang draft na mas malapit sa kung ano ang nasa isip ko. Nagplano ako noon ng isang kuwento, pagkatapos ay umupo at isulat ito. Ngayon hinahayaan ko ang kwento na dalhin ako kung saan ito dapat pumunta. Karaniwan kong pinaplano ang simula at ang wakas, pagkatapos ay laman ang gitna. Sinasabi ko sa lahat na naghahangad bilang isang manunulat - i-save ang iyong mga draft! Maaari mong mapagtanto na ang orihinal mong isinulat ay hindi isang masamang ideya. Ang daming copy editing ang ginagawa ko sa sarili ko. Mayroon akong limang pinagkakatiwalaang mambabasa kung kanino ko ipapadala ang piraso para sa feedback. Nakuha ko ang pananaw na hindi ko makukuha sa pamamagitan ng pagpili ng mga mambabasa na ibang-iba sa aking sarili.

Anong mga kasanayan ang pinaniniwalaan mo na mahalaga para sa isang tao upang ituloy ang isang karera na tulad mo?

Pagtitiyaga! Narinig ko minsan na may nagsabi na ang pag-publish ay nangangahulugan ng pagpasok sa pila at pananatili sa pila. Kanina pa ako nakapila. Hindi pa nagtagal, ang unang screenplay na isinulat ko ay naglagay sa nangungunang 20 sa isang HBO scriptwriting contest – at sa una ay naisip ko na ito ay swerte ng mga nagsisimula. Ngunit bago isulat ang script na iyon, napagtanto ko, nagsulat ako ng daan-daang draft ng mga tula at kuwento. Umupo ako at nagbasa ng mga script na hinangaan ko. Kaya manatili sa iyong mga baril. Kung maglalagay ka sa trabaho, aanihin mo ang mga benepisyo.

Naiintindihan ko na nagtatrabaho ka rin bilang isang propesor sa kolehiyo. Paano mo ilalapat ang iyong talento, kakayahan, at hilig sa pagtuturo?

Sinisikap kong tukuyin ang mga layunin ng mga mag-aaral, at bigyan sila ng mga kasanayang nakabatay sa pagsasanay kaysa sa teorya lamang. Ang COG (isang kurso sa pag-publish) ay idinisenyo upang magbigay ng hands-on na karanasan sa pag-publish, na nagtutulak sa mga mag-aaral sa industriya. Masyado kaming nakatutok sa gawain. Ang COG (www.cogzine.com) ay isang multimedia publication at ang mga mag-aaral sa labas ng klase sa pag-publish, sa Cogswell College, ay gumaganap din ng isang mahalagang papel: iniangkop nila ang mga nanalong piraso ng aming mga patimpalak sa panitikan bilang mga maikling animation. Tumatanggap kami ng mga pagsusumite mula sa buong mundo. Sinasala ng mga editor ng mag-aaral ang gawain; pagkatapos ay mayroon tayong panghuling hukom tulad nina Juan Felipe Herrera, Daniel Handler (Lemony Snicket), A. Van Jordan o Glynn Washington na pumili ng mga panalong piraso.

Ano ang pinakagusto mo sa iyong trabaho?

Ito ay tulad ng pagiging isang propesyonal na basketball player. Kung mahilig kang maglaro ng basketball, masaya ang trabaho mo. Bilang isang manunulat, mahal ko ang aking trabaho: pag-staking sa isang lugar (ang aking sasakyan, naka-park sa isang bakanteng lote; aking opisina; isang cafe; isang rooftop) at nakaupo lang doon, nag-iisip. Iniisip ko ang tungkol sa mga tao, at ang mga krisis na kailangan nating lutasin - tulad ng mga kakulangan sa tubig sa lupa, o ang pipeline ng paaralan sa bilangguan. Tapos nagsusulat ako. Sumulat ako para patawarin ang mga tao sa paraan ng paghagulgol ng aking punong-guro sa elementarya, ilang dekada na ang nakalipas, pagkatapos basahin ang aking unang maliit na libro. Para maging usok sila. At tumawa. Dahil ang emosyon ang nagdidikta ng aksyon. Ang aking trabaho ay nagbibigay sa akin ng pag-alis mula sa mundo upang ako ay makisali sa mga isyu na mahalaga sa akin sa aking sariling paraan.

Mayroon ka bang mga salita ng payo para sa aming mga mambabasa na gustong mag-publish ng kanilang mga libro balang araw?

Gumawa ng dalawahang diskarte – ilagay ang iyong sarili sa isang posisyon na mag-publish ng sulat ng iba, at isumite ang iyong gawa sa mga publikasyon ng iba. Pagkatapos ay makikita mo kung ano ang kailangan ng mga publisher mula sa mga manunulat. Isumite sa mga publikasyong akma sa iyong boses. At kung hindi ka nasisiyahan sa iyong unang draft, huwag pawisan ito. Ang mga unang draft ay palaging nakakapagod. 90% ng pagsulat ay nire-rebisa. Kaya manatili ka lang sa pila hanggang sa ikaw ay nasa unahan ng pila.

Isang napakalaking salamat kay Soma Mei Sheng Frazier sa paglalaan ng oras para sa panayam na ito. Matuto pa tungkol sa kanyang trabaho at COG.